Istorijski institut Beograd, 2009.

25 cm, 155 str.

tvrdi povez, ćirilica

ISBN: 9788677430788

iz predgovora-\ \ U novijoj istoriji Pravoslavne crkve na Balkanskom poluostrvu, koje je najvećim delom bilo u sastavu Osmanskog carstva, poseban značaj ima period od 1766. do Berlinskog kongresa 1878. Ukidanjem autokefalnosti Pećke (1766) i Ohridske patrijaršije (1767), pod duhovnom vlašću Vaseljenske patrijaršije, prve i najznačajnije u pravoslavnom crkvenom poretku, našli su se svi pravoslavni podanici Osmanskog carstva na delu Balkanskog poluostrva koje je ono neposredno kontrolisalo. Vaseljenska patrijaršija tako je u svoj sastav uključila brojne eparhije sa vernicima slovenskog (srpskog, bugarskog) i drugog negrčkog porekla. Na čelo tih eparhija koje su, saglasno uobičajenoj praksi, bile u rangu mitropolija, u početku su uglavnom postavljani mitropoliti grčkog porekla. Školovani u patrijaršijskim teološkim školama, ili važnim duhovnim centrima poput Svete Gore, oni su u verskim poslovima bili beskompromisno odani Vaseljenskoj patrijaršiji i vaseljenskom patrijarhu u Carigradu. I mada je među njima u tom vremenskom periodu bilo i ličnosti nedostojnih svojih visokih zvanja, najveći broj njih odgovorno je vršio svoju misiju, ostajući dugo u svojim eparhijama i uvodeći u njih normalan crkveni poredak.